آیا دعاکردن می‌تواند اثر درمانی برای بیماران قلبی که تحت عمل بای‌پَس عروقی قرار گرفته اند، داشته باشد؟
یک مطالعه کارآزمایی بالینی چندمرکزی که در سال ۲۰۰۶ در مجله‌ی قلب آمریکا به چاپ رسیده است به این پرسش پاسخ داده است. مطالعه قدیمی‌است اما به جهت موضوع جالب آن و به سفارش یکی از اساتید همراه کانال آن را در کانال منتشر می‌کنم.
دکتر بنسون برای این پژوهش ۱۸۰۲ بیمار قلبی را در شش بیمارستان انتخاب کرد. این بیماران که همگی تحت عمل بای‌پَس عروقی قرار گرفته بودند به صورت تصادفی به سه گروه تقسیم شدند:
گروه اول که دعا می‌شدند بدون آنکه خودشان بدانند.
گروه دوم دعا نمی‌شدند و طبیعتا خودشان هم از چیزی خبر نداشتند.
گروه سوم دعا می‌شدند و خودشان هم در جریان قرار گرفته بودند.
میان گروه اول و دوم هیچ اختلاف مشخصی از نظر عوارض مشاهده نشده است؛ اما در مورد گروه سوم یک اختلاف آشکار دیده می‌شد، البته نه به سود بیمارانی که دعا شده بودند، بلکه کاملا برعکس؛ آن‌ها بیشتر از میانگین معمول گرفتار عوارض بعد از عمل شده بودند!
همچنین از نظر عوارض اساسی و مرگ و میر سی روزه بین سه گروه تفاوتی وجود نداشته است.
در این مطالعه این طور نتیجه گیری شده است که دعا کردن با عوارض بیشتر بعد از عمل مرتبط می‌باشد.
باید متذکر شوم که این پست را به خاطر موضوع جالب آن و صرف نظر از نتیجه آن نشر داده ام. پرواضح است که نتیجه گیری قطعی در مورد یک موضوع با یک مقاله آن هم از ۲۰۰۶ درست نیست.
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/m/pubmed/16569567/